Chłopiec, który pokochał nie tego co trzeba... Rozdział 5

5.

  Nico nie spodziewał się happy end’ u. W ogóle się nie zdziwił. Ale zależało mu tylko na jednym.

-Percy proszę… Nie urywaj ze mną kontaktu. Nie zniosę …- nie dokończył, ponieważ przerwał mu Percy.

-Jak ty to zrobiłeś? Jak udało ci się to ukrywać przez tyle lat? -zapytał zdziwiony.

  Syna Hadesa zatkało. Nie spodziewał się, że Percy będzie chciał  z nim rozmawiać. A co dopiero mu  współczuć.

-No wiesz trochę trudno było… Właściwie to, w ogóle nie przebywałem z ludźmi…

-Ale nadal mnie… no wiesz no, czy może ta dziewczyna, z którą cały czas rozmawiasz… No wiesz jesteś z nią?- zapytał zmieszany.

Nico się wzdrygnął. „Kurde, to naprawdę tak wygląda?” -zapytał sam siebie.

  Jednak nie dokończyli dyskusji.  Ktoś na zewnątrz krzyknął. A następnie paręnaście osób krzyczało.

-Leż i nie waż mi się ruszać z miejsca! -nakazał Percy’emu, po czym wybiegł.

Nie mógł uwierzyć w to co właśnie zobaczył. W obozie szalał Minotaur. Zabił już… nie ważne ile osób zabił. Trzeba było ocalić resztę obozu(zwłaszcza Percy’ ego oczywiście). Ruszył na bestie i zaatakował ją swoim mieczem… ale Minotaur był jakby nietknięty. Mimo to dalej zadawał mu ciosy… na próżno. Po parunastu minutach Minotaur wytrącił miecz z ręki Nica. Już potwór miał zabić syna Hadesa, gdy nagle w głowę wbił mu ktoś miecz. Bardzo dobrze znał ten miecz. BARDZO dobrze znał tego kogoś.

-Percy…- wyszeptał.

  Bestia zmieniła się w pył, a Percy upadł na ziemię. Nico od razu do niego podbiegł. Widać było, że Percy powoli traci przytomność. Syn Posejdona ledwo trzymał się przy życiu, jednak powiedział:

-Wszystko będzie…- zakasłał- dobrze…

  Następnie Percy zapadł w sen, sen z którego może nie wyjdzie.

  Percy odzyskał świadomość, ale nic nie widział. Był sam w ciemności. Nie czuł nic, nie mógł poruszyć nawet palcem. Wiedział co to oznacza, zapadł w śpiączkę. Nie chciał w to wierzyć. Przeklinał wszystkich bogów. Chociaż to mogło mieć fatalne skutki. Tak bardzo chciał się obudzić, tak bardzo chciał żyć. Nagle zaczął słyszeć. Usłyszał szepty, szlochy i pomruki.

-Czy on z tego wyjdzie? -zapytała pewna kobieta.

  Znał ten głos. To była jego mama. W tym momencie wszystko sobie przypomniał- niebieskie naleśniki, wojnę z tytanami, ogólnie wszystko.

-Nie wiemy- powiedział Will.- Na pięćdziesiąt procent nas słyszy, ale przy jego stanie… może to być mało prawdopodobne.

  W tym momencie Percy chciał otworzyć oczy. W umyśle bił pięściami w ściany, które powstrzymywały go przed przebudzeniem.

-Ale czy ktoś od Morfeusza nie może „wejść” do niego podczas snu- odezwała się ta przeklęta Annabeth.

-To tak nie działa-powiedział ktoś-Można tak tylko zrobić, jeśli ktoś wpadnie w normalny sen, a nie w taki co podtrzymuje życie i jest sztuczny.

  Percy uważnie przysłuchiwał się rozmową.

-Chejronie, dlaczego Minotaur wdarł się do naszego obozu-zapytał Frank.

-Uranos powstaje… Wszystkie boskie bariery słabną…

  I w tym momencie zapadła cisza, ustały szepty…

-Nadchodzi zagrożenie… Rachel powiesz nam przepowiednie-poprosił Chejron.

-Pan niebios powstanie,

Nic i wszystko zarazem się stanie,

Przyszłość ludzkości dobrze nie wróży,

Bogom nawet nie służy,

Dziecię Hermesa, Posejdona i Hadesa spróbują świat ocalić,

Los przyszłości spróbują obalić,

Lecz świat po wielu życia latach, pustką się stanie,

Nic nie przetrwa, tylko ciche łkanie.

  Następnie zapadła głucha cisza.

  Miały dni, tygodnie, a Percy nadal się nie obudził. Nico prawie cały czas przy nim siedział. Prawie nie spał i nie jadł. Od czasu do czasu Nancy przynosiła mu coś do zjedzenia i dotrzymywała mu towarzystwa.

  Pewnego dnia Nancy przyszła wyraźnie zaniepokojona i zmartwiona. Usiadła obok Nica i przez chwilę wpatrywała się w Percy’ ego. Syn Hadesa dostrzegł nawet łzy w oczach Nancy.

-Co się stało?- zapytał.

Pomyślał nawet, że może ją uznano, albo, że bardzo przejmuję się swoim nieokreślonym pochodzeniem.

-To… coś strasznego Nico. Za dziesięć minut mają go odłączyć. Miałam Ci powiedzieć, że masz teraz czas, się z nim pożegnać. Will zbadał go, podobno jego mózg nie wykazuje żadnych oznak życia. Przykro mi. Naprawdę.

  Po czym wyszła. Nico nie mógł uwierzyć w to co właśnie usłyszał. Uniósł rękę i zakrył usta tłumiąc szloch. Następnie z jego oczu popłynęły strugi łez. Złapał rękę Pery’ ego. Była zimna jak lód.

-Percy, ty musisz żyć!! Pamiętasz? Obiecałeś! Obiecałeś, że wszystko będzie dobrze!!!-krzyczał.

  Płakał cały czas, jak dziecko. Uniósł dłoń Percy’ ego i przyłożył do swojego policzka.

-Percy, błagam. Masz już mało czasu. Ocknij się! Masz żyć! -szlochał-Percy ty MASZ żyć.

  Następnie puścił jego rękę i oparł głowę na jego torsie.

-Ja cię kocham! Ja bez ciebie nie mogę żyć!

  Percy słuchał próśb z żalem. Mocniej kopał ścianę dzielącą jego od rzeczywistości. Tak bardzo chciał żyć, tak bardzo chciał zobaczyć jeszcze jeden uśmiech przyjaciela. Chciał płakać, chciał krzyczeć. A od życia dzieliła go jakaś cholerna ściana!!!

  Niestety po chwili wszedł Chejron.

-Nico- powiedział ze łzami w oczach- Przepraszam ale musimy. Żyjący heros już dawno by się obudził.

   Jednak syn Hadesa nie pozwalał i cały czas odpychał osoby chcące wyłączyć maszynę.

-Nie!- wrzasnął-Ja nie pozwolę!!!

-Czekajcie-powiedział cicho Will- Spójrzcie na Percy’ ego.